سیب بومی اروپا و آسیای مرکزی و منطقه سین کیانگ چین است. آلماتی در قزاقستان و علیمالی در سین کیانگ شهرت اپل سیتی دارند. میوه هایی مانند رینگو، مرکبات و گل جایزه در چین باستان به عنوان انواع سیب های بومی چین یا میوه هایی شبیه به سیب در نظر گرفته می شوند. سوابق کشت سیب در چین را می توان به سلسله هان غربی ردیابی کرد، زمانی که امپراتور وودی از سلسله هان، لین یونگ و تانگ را در Shanglinyuan کشت کرد که بیشتر برای لباس های بخور و غیره استفاده می شد و همچنین در سر قرار می گرفت. از تخت به عنوان بخور یا قرار دادن روی لباس، در اصل به صورت ساشه، کمتر مصرف می شود. با این حال، دیدگاه‌هایی نیز وجود دارد که Lin Yong و Qiao میوه‌های شنی مدرنی هستند که زمانی با سیب اشتباه گرفته می‌شدند، و حس واقعی سیب در دوره سلسله یوان، زمانی که فقط در دربار در دسترس بود، از آسیای مرکزی به چین معرفی شد.
واریته های سیب بومی چینی به طور گسترده در هبی، شاندونگ و جاهای دیگر قبل از سلسله چینگ امروزی کشت می شدند و با محصول اندک، میوه های کوچک، پوست نازک، طعم شیرین، اما در برابر نگهداری مقاوم نیستند و به راحتی شکسته می شوند، مشخص می شوند. گران هستند و مردم بنر پکن از آنها به عنوان میوه های ادای احترام در دوران سلسله چینگ استفاده می کردند. در پایان سلسله چینگ، آمریکایی ها انواع سیب های غربی را در یانتای، شاندونگ و جاهای دیگر معرفی کردند و پس از جنگ روسیه و ژاپن، ژاپن نیز یک پایگاه آزمایشی کشاورزی در ضمیمه کوماتاکه منچوری ایجاد کرد، سیب های غربی را معرفی کرد و نژادهای دیگر را به هم رساند. آنها بنابراین، Yantai و Dalian امروزه به مناطق معروف تولید سیب تبدیل شده اند. پس از دوره جمهوری، گونه های غربی سیب به تدریج جایگاه اصلی را در بازار چین به خود اختصاص دادند، گونه های بومی سیب چینی به تدریج توسط کشاورزان میوه حذف شدند، دامنه کاشت به کاهش ادامه داد و در نهایت فقط مقدار کمی از آن در منطقه Huailai نگهداری شد. در استان هبی، اما این درختان میوه نیز در چین در حدود دهه 1970 منقرض شده بودند.
سیب های زمستانی هزاران سال است که یک غذای مهم در آسیا و اروپا بوده و در اواخر پاییز چیده می شوند و برای محافظت در برابر سرما در انبارها نگهداری می شوند. در قرن شانزدهم، اسپانیایی ها بسیاری از گیاهان دنیای قدیم را به جزایر Chiloé شیلی معرفی کردند، جایی که درختان سیب به خوبی سازگار شدند. سیب در قرن هفدهم توسط استعمارگران به آمریکای شمالی معرفی شد و در سال 1625 کشیش ویلیام بلکستون اولین باغ سیب را در قاره آمریکای شمالی در بوستون کاشت. تنها گیاه از جنس سیب، بومی ایالات متحده، بگونیای اقیانوس آرام است. انواع سیب که از اروپا آورده شده بود در مسیرهای تجاری بومیان آمریکا گسترش یافت و در مزارع استعماری کشت شد. یک نهالستان سیب در ایالات متحده در سال 1845، 350 نوع "بهترین" را به فروش رساند. این نشان می دهد که در اوایل قرن نوزدهم، گونه های جدید به تعداد زیادی در آمریکای شمالی پرورش داده شده است. در قرن بیستم، پروژه های آبیاری در شرق واشنگتن آغاز شد و صنعت میوه چند میلیارد دلاری را توسعه داد که سیب محصول اصلی آن بود.
تا قرن بیستم، روش نگهداری سیب در زمستان به این صورت بود که سیب‌ها را در انبارهای ضد یخ برای استفاده خود کشاورزان یا برای فروش نگهداری می‌کردند. اما با توسعه حمل و نقل قطار و جاده، حمل و نقل سیب تازه روز به روز راحت تر شده است و نیازی به زیرزمین نیست. برای اولین بار در دهه 1960 در ایالات متحده استفاده شد، دستگاه های اتمسفر کنترل شده سیب ها را در تمام طول سال از طریق رطوبت بالا، اکسیژن کم و سطوح کنترل شده دی اکسید کربن تازه نگه می داشتند.
