کلمه سیب در چینی امروزی از سانسکریت گرفته شده است که نوعی میوه است که در متون مقدس بودایی هند باستان ذکر شده است که ابتدا "pinpo" نامیده می شود و بعداً توسط چینی ها وام گرفته شده است و دارای "pingbo"، "apple (apple) po" است. و نوشته های دیگر در کتاب کشاورزی "طیف کونفانگ و طیف میوه" در دوره وانلی سلسله مینگ، مدخلی برای "سیب" وجود دارد که می گوید: "سیب، از سرزمین شمالی، یان ژائو به ویژه خوب است." بدنه Linqi دنبال می شود. بدن درخت راست و برگهای آن سبز مانند جنگل و بزرگ و میوه آن مانند گلابی صاف و صاف است. سبز خام، پخته شده نصف قرمز و نصف سفید است، یا تمام قرمز، صاف و ناز بازی، بوی چند مرحله است. طعم کاج شیرین، نپخته مانند پشم پنبه، بیش از حد رسیده و شنی برای خوردن، فقط هشت یا نه پخته شده بهترین است." بسیاری از کارشناسان در تاریخ کشاورزی چین و درختان میوه معتقدند که این اولین استفاده از کلمه است. سیب" در چینی.
گیاهان سیب بومی چین در زمان های قدیم با نام های "مرکبات" یا "رینگو" نیز شناخته می شدند. لی شیژن گفت: مرکبات و لین یونگ، یک نوع و دو گونه، درختان واقعاً مانند لین یونگ و بزرگ هستند، سه رنگ سفید، قرمز و فیروزه ای دارند، سفید ساده، قرمز دانکی و سبزه نارنگی سبز است و «لینکیائو» یعنی مرکبات کوچک و گرد، انواع آن عبارتند از رینگو طلایی، لینچیائو قرمز، لینکیائو آبی، لینچیائو عسلی و لینچیائو سیاه که همه به دلیل رنگ و رنگشان نامگذاری شده اند. طعم." و در «فود ماتریا مدیکا» نیز آمده است که «لین یونگ سه قسم است بزرگ بزرگ لین و گرد لین و کوچک قابض است». "تأثیر فرهنگ چینی، کلمه ژاپنی "رینگو" یک سیب است. در تایوان، برخی از تایوانی زبانان نیز از کلمه ژاپنی "رین-گو" استفاده می کنند.
